Człowiek - najlepsza inwestycja
2013-12-10
Powiat gnieźnieński od kilku miesięcy realizuje projekt wsparcia rozwoju szkół. Na czym polega wartość tego projektu? Czym różni się on od tradycyjnego doskonalenia nauczycieli?
W podjęcie decyzji o byciu nauczycielem wpisana jest zgoda na nieustanne podnoszenie kwalifikacji, zdobywanie nowych wiadomości i umiejętności. Rozwój zawodowy nauczyciela przynosi wzrost kompetencji poszczególnych osób i w rezultacie ich lepszą pracę. W takiej formie proces kształcenia jest inicjowany i realizowany przez poszczególnych pracowników i to tylko oni mogą wykorzystać nabytą wiedzę. W celu zapewnienia efektu na poziomie całej szkoły – cykl uczenia się musiałby być powtarzany na nowo w odniesieniu do każdego pracownika. Kompleksowy rozwój szkoły ma na celu wsparcie całej organizacji oraz wprowadzenie trwałych zmian jakościowych w wybranych obszarach funkcjonowania szkoły, a w rezultacie lepszą pracę całej placówki i jej pracowników. Jego atutem jest to, że jest zaplanowany i realizowany zespołowo przez nauczycieli z zaangażowaniem i wsparciem dyrektora placówki. Wskaźnikiem do podjęcia decyzji o kierunku rozwoju jest problem większej grupy w szkole, a nie pomysł pojedynczego nauczyciela na własny rozwój. Kompleksowe wsparcie ma pracować na potrzeby konkretnej szkoły, być zbudowane na jej potrzebach i możliwościach w taki sposób, aby zwiększyć jej zdolność do samodzielnego rozwiązania problemów. Wartością nie do pominięcia jest fakt organizowania go na terenie szkoły, bez konieczności wyjazdów do innych miast i z wykorzystaniem potencjału różnych instytucji wsparcia takich jak poradnia psychologiczno-pedagogiczna, ośrodki doskonalenia nauczycieli czy biblioteka pedagogiczna.
Jest pani SORE (Szkolnym Organizatorem Rozwoju Edukacji) w 13 szkołach i przedszkolach. Za panią kilkadziesiąt spotkań z dyrektorami i radami pedagogicznymi. Jakie są Pani pierwsze spostrzeżenia?
Doskonalenie wpisane jest w zawód nauczyciela i na początku z niczym nowym nie kojarzyło się odbiorcom. Tymczasem już pierwsze spotkanie na radzie pedagogicznej przynosiło pewne zmiany, bo wyłonienie obszaru do rozwoju odbywało się zespołowo, każdy miał wpływ na to, co szkoła planowała zmieniać. Podczas wspólnej pracy nauczycieli w warsztacie diagnostyczno-rozwojowym wielokrotnie szukano przyczyn problemów w dzieciach, rodzicach, środowisku, a poprzez wspólną rozmowę odkrywano, jak dużo zależy od samej szkoły. Już podczas tego spotkania udawało się poczynić ustalenia pewnych zmian, które mogłyby poprawić funkcjonowanie szkoły. Warsztat to okazja do pogłębienia współpracy między nauczycielami i wielokrotnie słyszałam słowa: „wreszcie zaczęliśmy ze sobą rozmawiać”.
Na jakie problemy najczęściej zwracano uwagę?
Diagnoza potrzeb wykazała zapotrzebowanie na doskonalenie umiejętności budowania prawidłowych relacji międzyludzkich: pojawiła się potrzeba pracy nad komunikacją oraz pracą w zespole jako tą, która warunkuje rozwiązanie pojawiających się trudności, konieczność wspierania sfery wychowawczej, współpracy z rodzicami, motywowania i aktywizowania ucznia w nauce.
Już za kilka dni ruszą sieci współpracy – nauczyciele tej samej profesji, ale z różnych szkół, z różnych poziomów nauczania będą mogli dzielić się doświadczeniami i nawzajem wspierać. Jaka wartość będzie płynąć z takich sieci?
Sieć współpracy i samokształcenia to zespół ok. 20 - 25 nauczycieli lub dyrektorów z różnych szkół lub przedszkoli, którzy współpracują w zorganizowany sposób. Przyświecająca im idea wymiany doświadczeń i samokształcenia zakłada budowanie nowych umiejętności poprzez analizę już zastosowanych rozwiązań. Spotkania ludzi zainteresowanych wspólną tematyką pozwolą na dzielenie się wiedzą i umiejętnościami oraz wspólne nabywanie nowych kompetencji. Wartością nie do pominięcia będzie nawiązanie kontaktów, zespołowe poszukiwanie sposobów radzenia sobie z problemami oparte na wzajemnych doświadczeniach i wiedzy oraz możliwość korzystania z wiedzy eksperta.
Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego