Zjazdy Gnieźnieńskie
Książe Bolesław Chrobry po męczeńskiej śmierci czeskiego misjonarza Wojciecha w Prusach sprowadził jego szczątki do Gniezna składając je w budowanej właśnie Katedrze Gnieźnieńskiej. Od tego momentu Wzgórze Lecha stało się miejscem pielgrzymek, które łączyło przez wieki wiele narodów i kultur poprzez postać św. Wojciecha.
Do grobu św. Wojciecha w 1000 roku udał się z pielgrzymką sam cesarz niemiecki Otton III, który podczas spotkania z księciem Chrobrym wręczył mu włócznię św. Maurycego. W świetle prowadzonej przez cesarza Niemiec polityki wskrzeszenia Cesarstwa Rzymskiego jednoczącego dawne rzymskie prowincje: tj. Galii, Italii, Germanii oraz Słowiańszczyzny wielu historyków odczytuje ten gest jako uznanie prawa Chrobrego do tytułu króla i zrównanie w prawach obywateli Europy Zachodniej i mieszkańców Słowiańszczyzny, która do tej pory była przede wszystkim przedmiotem podbojów.
Doniosły charakter Zjazdu Gnieźnieńskiego w 1000 roku został przywołany w XX wieku i wykorzystany w latach 90-tych, kiedy to aktualnym stało się rozszerzenie Unii Europejskiej o kraje Europy Środkowo-Wschodniej. W 1997 roku został zorganizowany tzw. II Zjazd Gnieźnieński, w którym wzięli udział: papież Jan Paweł II oraz przywódcy państw Europy Środkowej i Wschodniej: Ukrainy, Czech, Niemiec, Węgier, Słowacji, Litwy oraz Polski. To bezprecedensowe spotkanie elity intelektualnej, duchowej i politycznej Europy pozwoliło wówczas przeprowadzić międzynarodową debatę na temat współczesnych wyzwań stojących przed jednoczącą się Europą i związanych z jej integracją wyzwaniach. Tradycje Zjazdu Gnieźnieńskiego są po dziś kontynuowane, a kolejne jego edycje w Gnieźnie (noszącego od 1994 roku tytuł „Miasta Świętego Wojciecha”) są niezwykłymi spotkaniami elit kulturalnych, politycznych i religijnych całej Europy.