Znak Dziedzictwa Europejskiego
Znak Dziedzictwa Europejskiego służy podkreśleniu symbolicznej wartości obiektów, które odegrały znaczącą rolę w historii i kulturze Europy lub budowaniu Unii Europejskiej, i nadaniu im odpowiedniej rangi. Został ustanowiony w 2007 roku w wyniku inicjatywy międzyrządowej kilku państw europejskich. Na podstawie wyboru dokonanego przez poszczególne państwa europejskie Znak Dziedzictwa Europejskiego przyznano 68 miejscom znajdującym się w 19 państwach europejskich.
Wśród nich znalazły się:
1. Stocznia Gdańska, jako koleba „Solidarności”
2. Wzgórze Lecha wraz z Katedrą Gnieźnieńską
3. Katedra Wawelska - Bazylika Archikatedralna Świętego Stanisława Biskupa Męczennika i Świętego Wacława na Wawelu
4. Miasto Lublin, jako miejsce zawarcia Unii Polsko-Litewskiej
Znak Dziedzictwa Europejskiego różni się od innych inicjatyw w zakresie dziedzictwa kulturowego, takich jak Lista światowego dziedzictwa UNESCO, konwencje UNESCO dotyczące ochrony niematerialnego dziedzictwa kulturowego czy „Europejskie szlaki kulturowe” Rady Europy, dlatego, że:
- wyróżnia jedynie obiekty, które odegrały kluczową rolę w historii Europy lub integracji UE;
- nie odnosi się do walorów estetycznych lub architektonicznych obiektu, lecz do jego wartości symbolicznej;
- nie dotyczy ochrony obiektów, lecz proponowanych przez nie działań i ich wymiaru edukacyjnego, szczególnie wobec ludzi młodych;
- zwiększa efektywność obiektów opatrzonych Znakiem poprzez propagowanie ich wzajemnych kontaktów, co ułatwi partnerskie uczenie się i pobudzi dynamikę działań